FRANS LEREN (3)

Parijs, 23 juni 1870. Zijne Excellentie, Onlangs, bij mijn vriend Jules Dupré, in l'Isle-Adam, las ik in le Journal Officiel een artikel van een decreet waarin ik benoemd word tot chevalier de la Légion d'honneur. Dit decreet zou mij gespaard moeten zijn gebleven gezien mijn welbekende meningen over kunstprijzen en adellijke titels, en, daarbij is het zonder mijn toestemming afgegeven, en u, Excellentie, heeft daartoe het initiatief gedacht te zullen mogen nemen.
Vreest niet dat ik de gevoelens die u hiertoe brachten ontken. U bent op het ministerie van Schone Kunsten gekomen na een funest gevoerd beleid dat zich de taak leek toe te dichten de kunst

In de herfst van 1831 stuurt een mysterieuze lezeres (gravin Eweline Hanskà) een anonieme brief aan Honoré de Balzac. Hij ontvangt de brief in februari 1832, en onderaan is de brief gesigneerd met “L'étrangère” (de Vreemdelinge). Dan zet Balzac een advertentie in de krant om haar uit te nodigen om opnieuw te schrijven: zo ontstaat een correspondentie die meer dan zestien jaar zal duren, en uiteindelijk zal uitmonden in hun huwelijk. Mijnheer, Als vreemdelinge is het niet verbazend indien ik uitdrukkingen gebruik die u weinig Frans zouden lijken, maar ik moet u schrijven, ik moet echt enthousiast mijn diepe emoties weergeven waar ik zo vatbaar voor ben en die ik door uw werk moet doorstaan.

En donnant à une œuvre entreprise depuis bientôt treize ans, le titre de La Comédie humaine, il est nécessaire d’en dire la pensée, d’en raconter l’origine, d’en expliquer brièvement le plan, en essayant de parler de ces choses comme si je n’y étais pas intéressé. Ceci n’est pas aussi difficile que le public pourrait le penser.
Peu d’œuvres donne beaucoup d’amour-propre, beaucoup de travail donne infiniment de modestie. Cette observation rend compte des examens que Corneille, Molière et autres grands auteurs faisaient de leurs ouvrages : s’il est impossible de les égaler dans leurs belles conceptions, on peut vouloir leur ressembler en ce sentiment.

Deze tekst, die als een testament van Rodin wordt betiteld, werd door Auguste Rodin gedicteerd aan Paul Gsell in 1911, en werd pas na zijn dood gepubliceerd. De tekst kwam in 1922 te staan in l’Histoire générale de l'art français van André Fontainas et Louis Vauxcelles, 1922, volume 2 page 259 en verder.
Aan de jonge mensen die celebranten willen zijn van de Schoonheid, misschien vinden jullie het ook fijn om hier een samenvatting te lezen van een lange ervaring. Bewonder op een vrome manier de meesters die jullie voorgingen. Buig voor Phidias en voor Michelangelo. Bewonder de goddelijke sereniteit van de een, en de woeste angst

Als je de place de Genève oversteekt, of le quai de Tournelles, de pont au Change of le pont Neuf,
dan komt er een bakgeur op je af die je omringt en achtervolgt op een aangename manier naargelang de stand van je maag, je portemonnee en de ontvankelijkheid van je organen.
Als u iemand bent voor wie enkel le café Anglais en le Véry er toe doen om de culinaire wetenschap dagelijks te laten groeien vanwege hun nieuwe aanwinsten, dan raad ik u aan om maar snel door te lopen;
maar als uw rampzalige ster zo’n arme drommel van u heeft gemaakt die ‘s ochtends zijn hut uit komt zonder te weten of hij er aan het eind van de dag weer in terug kan,
en die het woord menu alleen maar aan zijn maaltijd kan geven in de hoedanigheid van een letterlijk bijvoeglijk naamwoord dat klein betekent, nou, blijf dan maar staan, opdat uw gezicht helemaal blij wordt:

  A ls ik “ jij ” tegen u zou zeggen, wat zou men dan wel niet van mij denken ? Men zou zeggen : “ Die daar, die daar zo mooi hoog zit, in de wolken, met zijn albatrosvleugels die eerder op die van kraaien lijken ... ” Als ik “u” tegen je zou zeggen, dan zou je nog killer in je laatste aarde worden en je zou mijn naam roepen : Léo !
Kom, laten we naar de hoeren gaan kijken op de Boulevard Edgar Quinet, dat is niet ver bij mijn huis vandaan, twee stappen, laten we zelfs naar de “ Monocle ” gaan, naar die club, waar zij die “ te vrolijk ” zijn zich een nieuwe maagdelijkheid aanmeten die niet zwaar zal wegen, om vier uur 's nachts, gearmd met een “saffische voor de gelegenheid”.
  Ze hebben je geplunderd, Baudelaire, ze hebben je door hun Moraal gesleept, ze zeggen dat je de sief had en dat je daaraan bent doodgegaan.
Ze zeggen zoveel, zoveel in die literatuurboeken, “ handboeken ” welteverstaan, met alles wat dat aan intellectuele inversie inhouden kan. Ze zijn allen homoseksueel, vandaag de dag,