Encore quelques jours, et les piliers des Halles auront disparu, le vieux Paris n'existera plus que dans les ouvrages des romanciers assez courageux pour décrire fidèlement les derniers vestiges de l'architecture de nos pères ; car, de ces choses, l'historien grave tient peu de compte. Quand les Français allèrent en Italie soutenir les droits de la couronne de France sur le duché de Milan et sur le royaume de Naples, ils revinrent émerveillés des précautions que le génie italien avait trouvées
FRANS LEREN (8)
Ce qui disparait de Paris
Monsieur Croche, antidilettante
La soirée était charmante et je m'étais décidé à ne rien faire... (pour être poli, mettons que je rêvais). En réalité, ce n'étaient pas de ces minutes admirables dont on parle plus tard avec attendrissement et avec la prétention qu'elles avaient préparé l'Avenir. Non . . . c'étaient des minutes vraiment sans prétention, elles étaient simplement de « bonne volonté ». Je rêvais ... Se formuler ... ? Finir des œuvres ... ? Autant de points d'interrogation posés par une enfantine vanité, besoin
In mijn familie word ik beschouwd als hét voorbeeld van egoïsme. Dit is al zolang aan de gang dat zelfs al zou ik me vandaag de dag helemaal aan mijn naaste opofferen en mezelf daarbij totaal vergeten, dan nog zouden ze daar het bewijs van egoïsme in zien, en een reden om egoïstisch te kunnen zijn. Ik zou lepralijders kunnen verplegen, me in de vlammen werpen om een kind te redden, mezelf helemaal kaalplukken om een gezin met veel kinderen te helpen, het zou niets helpen: nog zou ik als een egoïste sterven. Misschien komt het omdat ik niet zo’n fraai karakter heb. Ik heb niet gehuild
Ik heb een vreselijk humeur. Het is waar dat ik het van tijd tot tijd kunstmatig als goed humeur in stand houd, maar het is toch wel heel moeilijk hoor. Soms vergeet ik alles, dan weer ben ik opgewekt, lach ik, dan weer klets ik en dan ineens, zomaar, dan word ik, door een woord dat ik hoor, teruggeworpen in mijn wanhopige uitzichtloosheid. De redenen daarvan lopen uiteen : ik ben me er van bewust dat ik slecht ben, abominabel slecht, ik ben woedend op mama die geen aandacht schenkt aan mijn geestelijke toestand, op Nadia, die zo net is met al haar zijde en kant dat ik ook zo
Nadat de dokter de deur van de bibliotheek en die van de tuin gesloten had, had hij zijn pleegkind meegenomen naar het raam dat uitkeek op de rand van het water.
“Wat heb je toch, wreed kind van me ?” zei hij tegen haar. “Jouw leven is ook mijn hele leven.
Zonder jouw glimlach, wat moet er van mij worden ?”
“Savinien zit in de gevangenis !” antwoordde ze. Nadat zij dit gezegd had, stortten de tranen uit haar ogen en barstte zij in snikken uit. “Ze is gered !’ dacht de oude man, en hij voelde haar pols met de angst van een echte vader.
