le bestiaire(2)
La vouivre
La vouivre qui tue un homme habillé et a peur de l'homme nu.
“ La vuivre qui tue l'omme vestut et a poour de l'omme nu”
Vlooien, vriendinnen, minnaressen zelfs,
Wat zijn ze wreed degenen die van ons houden !
Al ons bloed stroomt voor hen.
De geliefden zijn ongelukkig.
Hier is de ranke sprinkhaan,
Het voedsel van Sint-Jan.
Moge mijn verzen zijn als zij,
Een genot voor de beste mensen.
Dat je hart het aas en de hemel moge zijn, het zwembad !
Want, visser, welke zoetwatervis of zelfs zeevis
Kan zowel bij de vorm als de smaak,
Met deze mooie goddelijke vis wedijveren die Jezus is, Mijn redder ?
Dolfijnen, jullie spelen in de zee,
Maar de golven zijn altijd bitter.
Soms, barst mijn vreugde ?
Het leven is nog wreed.
Zijn anker werpend naar de hemel,
Het bloed zuigend van waar hij van houdt,
En het heerlijk vindend,
Dat onmenselijke monster, dat ben ik.
Kwallen, ongelukkige hoofden
Met paarse haren,
U vindt het fijn in stormen,
En ik vind het fijn zoals u het doet.
Onzekerheid, o mijn verrukkingen
U en ik wij gaan weg
Zoals de rivierkreeften vertrekken,
Achteruit, achteruit.
In onze vijvers, in onze meren,
Kapers, wat leven jullie lang !
Is het dat de dood jullie vergeet,
Vissen der melancholie.
Het vrouwtje van de ijsvogel,
Liefde, vliegende Zeemeerminnen,
Kennen dodelijke liederen
Gevaarlijk en onmenselijk.
Heb geen van die vervloekte vogels,
Maar de engelen van het paradijs.
Weet ik waarvan komt, Zeemeerminnen, uw verveling
Wanneer u zich beklaagt, op zee, in de nacht ?
Zee, ik ben als jij, vol met bekonkelde stemmen
En mijn zingende aderen noemen zich jaren.
Duif, liefde en geest
Die Jezus-Christus lieten ontstaan,
Net als u houd ik van een Maria.
Ik trouw alleen met haar.
Als hij zijn rad maakt, deze vogel,
Wiens veren over de grond slepen,
Lijkt hij nog mooier,
Maar ontdekt wel zijn achterste.
Mijn arme hart is een uil
Die men vastnagelt, losmaakt, en weer vastnagelt.
Bloed, vuur, hij is aan het eind.
Allen die mij liefhebben, die loof ik.
Ja, ik zal naar een aardse schaduw gaan
O zekere dood, het zij zo !
Dodelijk Latijn, afschuwelijk woord,
Ibis, vogel van de oevers van de Nijl.
Deze cherubijn zegt het loflied
Van het paradijs, waar, dicht bij de engelen,
Wij zullen herleven, mijn lieve vrienden,
Wanneer het mag van Onze Lieve Heer.
Noten le Bestiaire Apollinaire
Noten :
Admirez le pouvoir insigne
Et la noblesse de la ligne.
Hij spreekt hier zijn lofuiting uit over de lijn, die beelden vormgeeft, prachtige ornamenten van het poëtisch vermaak.
Zij is de stem die het licht laat horen
En waarvan Hermes Trismegistus in zijn Pimander spreekt.
In de "Pimander" staat te lezen: "Weldra zou de duisternis neerdalen... en er kwam een ongearticuleerde schreeuw uit die de stem van het licht leek."
Is deze "stem van het licht" niet de tekening, dat wil zeggen de lijn ? En wanneer het licht zich volledig uitspreekt krijgt alles kleur. Schilderkunst is echt een lichtgevende taal.
Du Thrace magique.
Orpheus kwam uit Thracië. Deze sublieme dichter speelde op een lier die Mercurius hem had gegeven. Deze lier bestond uit een schild van een schildpad, uit leer dat er rondom omheen geplakt was, twee takken, een brug en snaren van schapendarmen. Mercurius gaf dergelijke lieren ook aan Apollo en Amphion. Wanneer Orpheus erop speelde en erbij zong, kwamen de wilde dieren uit zichzelf naar zijn gezang luisteren. Orpheus vond allerlei wetenschappen uit, en alle kunstvormen. Hij was verdiept in de toverkunst, kende de toekomst en voorspelde als een Christen de komst van de VERLOSSER.
Mijn wrede formele dromen zullen je kunnen overlappen,
Mijn lot met een gouden rijtuig zal jouw mooie koetsier zijn.
De eerste die Pegasus bereed was Bellerophon toen hij de Chimaera ging aanvallen. Er bestaan heden ten dage ook chimères, en alvorens er tegen één van hen ten strijde te trekken, de meest vijandige van de poëzie, is het beter om eerst Pegasus te beteugelen en zelfs aan te spannen. Men weet wel wat ik bedoel.
Als de volledige hase die schept.
Bij de hazin is het mogelijk overlappende zwangerschappen te hebben.
Met zijn vier dromedarissen
Ging Pedro d'Alfaroubeira
De wereld af en bewonderde hem.
Het beroemde reisverslag getiteld : “ Historia del Infante D. Pedro de Portugal, en la que se refiere lo que le sucedio en le viaj que hizo cuando anduvo las siete partes del mundo, compuesto por Gomez de Santistevan, uno de los doce que llevo en su compania el infante ”, vertelt dat l'Infant du Portugal, don Pedro d'Alfaroubeira, op weg ging met twaalf metgezellen om de zeven werelddelen te gaan bezoeken. deze reizigers zaten op vier dromedarissen, en nadat zij Spanje hadden bezocht gingen zij naar Noorwegen en van daaruit naar Babylonië en neer het Heilige Land. De Portugese prins bezocht ook de Staten van priester Johannes en kwam na drie jaar en vier maanden weer terug in zijn eigen land.
En het paleis van Rosamond.
Hier heb ik, omdat het met dat paleis te maken heeft, een liefdesbewijs van de koning van Engeland voor zijn minnares, het is een couplet waarvan ik de Auteur niet ken.
Om Rosamond te beschutten tegen de haat
Die de koningin voor haar had,
Liet de koning een paleis bouwen
Zoals men dat nooit zag.
De Ganische vliegen, die de
Goddelijkheden van de sneeuw zijn.
Zij verschijnen niet allemaal in de vorm van sneeuwvlokken, maar vele zijn wel tam gemaakt door Finse of Laplandse heksen aan wie zij ook gehoorzaamden. De tovenaars gaven hen van vader op zoon aan elkaar door, en bewaarden hen in een doos waarin zij onzichtbaar werden, klaar om in zwermen op te vliegen om al zingend dieven te kwellen met magische spreuken die net als zijzelf onsterfelijk waren.
Hier is de ranke sprinkhaan,
Het voedsel van Sint-Jan.
“ Et erat Joannes vestitus pilis cameli, et zona pellicea, circa lumbos ejus, et mel silvestre edebat.” S. Marcus, I, 6.
Het vrouwtje van de ijsvogel,
Liefde, vliegende Zeemeerminnen,
Kennen dodelijke liederen
Gevaarlijk en onmenselijk.
De zeevaarders, die het vrouwtje van de ijsvogel hoorden zingen, bereidden zich voor om te gaan sterven, behalve dan toch rond half december, tijd waarin deze vogels hun nest maken, en men dan dus dacht dat de kust veilig was. Voor wat betreft de Liefde en de Zeemeerminnen, de ijsvogel zingt zo harmonieus dat het leven van degene die naar hem luistert geen te hoge prijs is voor een dergelijke muziek.
Deze cherubijn.
Men onderscheidt bij hemelse hiërarchieën, gewijd aan dienst en glorie voor de goddelijkheid, wezens met onbekende vormen en van een verbazingwekkende schoonheid. Cherubijnen zijn gevleugelde ossen, maar in het geheel niet monsterachtig.
Wanneer het mag van Onze Lieve Heer.
Degenen die poëzie uitoefenen zoeken en beminnen niets anders dan de perfectie die God zelve is. En deze goddelijke goedheid, deze opperste perfectie zou diegenen verlaten wiens leven geen ander doel had dan het slechts te ontdekken en te verheerlijken? Dat lijkt onmogelijk, en, mijns inziens, hebben dichters het recht na hun dood te hopen op langdurend geluk dat zij krijgen door een volledige kennis van God, dat wil zeggen het ultieme van de schoonheid.