Op mijn begrafenis. À mon enterrement. Léo Ferré
Op mijn begrafenis. À mon enterrement
Op mijn begrafenis zal ik blauwe paarden hebben
Dwazen en Pops met gitaarhoeven
Paarden vol met bloemen uit de velden in hun ogen
Nachtliederen hinnikend wanneer het meer dan genoeg is
Ik zal kinderen van passage hebben, degenen die ik niet af heb
Meisjes van twaalf jaar die opzwellen onder de smaad
Chinese, Russische, Noordelijke vervuld
Straten onthoofd door girls op doorreis
Op mijn begrafenis
En ik zal de liefde bedrijven met de doodgraver
Met zijn engelenhoofd en zijn achttien herfsten
Twaalf voor de deugd en zes stervend in de haven
Wanneer zijn schip voor anker gaat als een aalmoes
Op mijn begrafenis zal ik een ijzeren hart hebben
En zal ik me heel alleen volgen over de laatste bitumen
Mijn schaduw eindelijk loslatend om me in de hel te gaan begeven
In de laatste taxi die in de nevel tippelt
Op mijn begrafenis
Als een heel droge gehangenen doorboord door kraaien
Op mijn begrafenis zal ik toch wel schreeuwen
Ik zal de computer met gemak hebben met de woorden
Ponskaarten die mij het thema doorboren
Ik zal de triestheid van de wind in een leid zetten
Wanneer die zich laat vallen op de muil van de stenen
De misselijkheid van de zee wanneer eb weer komt
En je weer moet uitstappen en dan zwijgen
Op mijn begrafenis
Op mijn begrafenis wil ik alleen maar doden
Nachtegalen zonder stem, literaire verdrieten
Schilders zonder verf acteurs zonder decor
Stiltes zonder geluid zonnen zonder licht
Ik wil overal zwart dat het me mijn ogen uitsteekt
En voortaan slechts een enkel idee van helderziendheid hebben
Onder het onverschillige oog van de meest lege blik
In de laatste metafoor van de aanval
Op mijn begrafenis