Twee weken Holland. Paul Verlaine (33)
‘s Avonds zijn 
we met Verlaine, die Zaterdag was teruggekomen, naar de lezing gegaan. Dat waren juist twee contrasten, de Sar en Verlaine. De Sar zag er prachtig uit, had hooge, grijze kaplaarzen tot boven den knie, een paarse blouse met strepen op den rug, en heel fijn geplooid van voren. Hij droeg een zwarte das met witte kant. Je kent zijn portret zeker wel, met zijn langen, zwarten baard, zijn aureool van zwarte haren, en heel bleeke gelaatskleur. Bovendien draagt hij in plaats van een jas een monnikspij met groote kap, die hij 's avonds op zijn kop zet. Enfin, hij geeft zich op den eersten indruk als een poseur. De Sar vertelde een heel boel moois over kunst, en vond b.v. het landschap van de moderne schilders afschuwelijk, “ ce n'est que de peinture ”, hij wou meer de ziel van het landschap zien, niet het portret van de boomen enz. Besprak den Salon Rose et Croix, vertelde iets van de bedoeling dier tentoonstelling in tegenstelling met de gewone salons in Parijs. En hield een groote conferentie over “ De Vrouwen ”.
Hij vond ze afschuwelijke wezens, die altijd ver beneden den man stonden, niets dan een instrument, waar je zoo nu en dan op spelen moet. Nooit is er iets groots als geheel afgemaakt door een vrouw. Daarom waren het groote sjappies, hij verachtte ze met innigheid.
Maar nu over de ontmoeting. Ze kenden elkaar uit Parijs, Verlaine gaf hem de hand, de Sar boog diep, en zeide zoo iets van “ le plus grand maître français ”. Ze praatten nog even samen, en toen wij aan ‘t interviewen. Ik op Verlaine af, en gevraagd hoe hij den Sar vond. Hij zei woordelijk : ‘hij is heel artistiek, heeft een mooi boek gemaakt (“Le Vice Suprême”) , maar er zit een streepje door hem'.
Verlaine zei verder, dat den Sar altijd heel beleefd tegen hem was, hij stuurde hem al zijne boeken ter leen,en kreeg die, welke de Sar maakte, altijd in eigendom. Hij zei ook, de Sar was vroeger een groot artiest, maar hij gaat achteruit, dat weet hij ook wel, daarom doet hij mooie pakjes aan, om succes te zoeken voor hem en de Rose et Croix.
De Sar van zijn kant vond Verlaine de grootste artiest van Frankrijk, en werd woedend, toen we hem vertelden, dat de lui hier niet op de lezeing van Verlaine wilden komen, “omdat hij een gemene vent was”. Eerst C., de boekenfrik, die hoorde dat Blok zulke dikke vrienden met hem was . “ Blok is geen solide boekhandelaar daarom doe ik niet mee voor Verlaine” (logica). Toen menschen als zelfs Mesdag en zoo, die beschuldigden hem ook van gemeene dingen, dus kwam ook niet. Ten Brink in Leiden spande de kroon. Hij zeide : “ Ik zal doen wat ik kan om de lezing van een spitsboef tegen te gaan ” (!!!!!!!) Hij wilde dat zelfs achter op het inteekenbiljet zetten, dat hem aangeboden werd, maar dat werd geweigerd.
De Sar, wien we dit vertelden, zeide dat hij dit in zijne lezing in Leiden zou zeggen voor alle professoren, wat hij dan ook gedaan heeft, zelfs verzen voorgelezen van Verlaine, aan al die menschen, die zoo op hem gescholden hadden. Tot slot van zijn verblijf hier hebben we een déjeuner gehad, met Verlaine en de Sar over elkaar aan tafel. De Sar zag er weer fameus uit, had een zwart satijnen blouse met zilver fluweelen broek, hooge grijze rijlaarzen, een paarse das met witte kant, een astrakanmutsje, en grooten, zwarten mantel. Verlaine had zijn vilten hoed op, met zijn rooden foulard om. Dit moet gezegd worden, de Sar was een aangenaam causeur.